Verduren

Eind 2018 mocht ik voor een van de grootste werkgevers van Nederland op diverse locaties vitaliteitschecks uitvoeren.  Vooraf vullen werknemers een uitvoerige vragenlijst in en deze komt ter voorbereiding bij de coach. Een vragenlijst met de uitslag in bolletjes: groen, oranje, rood. 

Een van de werknemers had een vragenlijst vol RODE bolletjes. In de voorbereiding constateer ik “zorgelijk” vanwege een aanwijzing tot “groot risico-profiel” tot uitval uit het arbeidsproces. Daar had ik vooraf overleg over met kantoor wat de mogelijkheden waren te doen.

Hij komt binnen, een grote man van 1.96 lang en 105 kilo. Na welkom heten opende ik met de zin “ïk maak me wel wat zorgen”. De man kijkt me aan en na een paar tellen reageert hij – volledig overmand door zijn emoties- en komt zijn verhaal hortend en stotend op gang.

Vanwege allerlei verliezen in het afgelopen jaar zit hij "volledig stuk". Zijn ontbonden huwelijk, met als  gevolg dat hij zijn kinderen niet meer ziet, en zijn huis naar alle waarschijnlijkheid uit moet. Op zoek zal moeten gaan naar andere woonruimte, wat niet makkelijk is in deze tijd, naast een onzekere financiele toekomst. Het gevolg van dit alles is dat zijn functioneren onder druk staat en er mogelijk rondom het werk ook verandering komt. Hij ziet en erkent dat het fundament onder hem is weggeslagen.

En daar zit je als vitaliteitscoach…….. je wilt helpen, oplossen, beetpakken en hup naar een vitaler lever toe leiden. Ik raak zelf in een “help - wat kan ik betekenen?” stand want ik weet niet goed wat te doen. En zoals dat dan in mij werkt is dat ik na enkele secondes besluit het over me heen te laten komen, te luisteren. En ja dan schiet ik ook wel eens vol,  en voel en leef met hem mee.

Het was goed. Het was het enige en waardevolste dat ik kon bieden,  het enige wat nodig was. En het laat me ook iets over mijzelf steeds inzien: ik hoef en wil het niet wegnemen en mag daar vrede mee hebben. Het hoeft niet weg, het is van de ander, het  vertrouwen dat de ander het zelf kan dragen en oplossen uitstralend.

Het was de aanzet om over deze thematiek van rouw en verlies meer te willen weten, te leren en te snappen. Om het te kunnen inpassen in het vitaliteitswerk.

Want waar dit over gaat is het verduren van iemands pijn en verdriet. Het is juist de kunst om (toch) beschikbaar te blijven voor de ander. Zonder je ego er doorheen te laten schreeuwen, dat de pijn en verdriet zo snel mogelijk weg te nemen is en de tranen worden gedroogd omdat het zo ongemakkelijk voelt.

Of dat je de ander tips geeft en je in de actie stand gaat en wilt helpen. Weg van de pijn, het lijden, de rauwe rouw. Dat is verduren en precies dat is GOUD waard. Tenminste, dat gaf deze man mij terug aan het einde van het gesprek, zich gehoord en erkend te voelen; er volgde een lange hug.