Werkwijze

Begeleiding bij vitaliteitsvraagstukken zijn vaak gericht op (werk)geluk, gezondheid, zingeving, energie en een positieve mindset. Kortom, de lichte kanten van ons werk en leven. Zelf heb ik ervaren dat het als vitaliteitsprofessional lastig kan zijn om ook donkere kanten zoals pijn, verdriet, trauma en verlies onderdeel te laten zijn van begeleidingsprocessen.

Het is niet altijd makkelijk dit ter tafel te brengen. Want eerlijk is eerlijk, mogelijk bijkomende emoties en inzichten kunnen confronterend zijn. Niet alleen voor de persoon in kwestie, maar ook voor zijn of haar omgeving. Het is makkelijker ze te onderdrukken, bagatelliseren, wegwuiven of zelfs te ontkennen. Dit miskennen van een deel van jezelf kan blokkades scheppen of in stand houden. Met alle gevolgen van dien; denk aan overgewicht, identiteitscrisis, chronische ziekten, depressie, stress en burn-out relatie breuk.

Laten we het er juist over hebben. Het leven is pas compleet en er ontstaat werkelijk ruimte voor vitaliteit, wanneer aandacht is voor zowel de lichte als die donkere kanten. Net als wit niet kan bestaan zonder zwart, yin en yang elkaar nodig hebben om in balans te blijven. Zo kan licht niet bestaan zonder donker.

Tegenstellingen maken het leven volwaardig. Terwijl we vaak geneigd zijn om dit deel liever uit de weg te gaan. We benaderen het als iets dat er niet mag zijn, geen aandacht verdient of soms zelfs taboe is. Ook ik wist hier vaak geen raad mee, tot ik besefte dat het van essentieel belang is om ook aandacht aan de donkere kanten van werk en leven te besteden, in het bijzonder voor verlies. Of het nu gaat over verlies van een dierbare, baan, relatie, zekerheden, energie of gezondheid. Juist dán ontstaat ruimte voor een duurzame vorm van vitaliteit.

Aan de hand van dit perspectief ontwikkelde ik mijn unieke werkwijze: Het Levenspalet.

Teamleidster en mantelzorgster Anneke van 53 jaar is haar moeder na 4 jaar verzorging verloren. Haar (onbewuste) insteek/gedrag  is dat ze heel hard gaan werken en voor iedereen binnen het gezin (ver)zorgen.  Dit komt tot uiting door oa de klachten van slecht slapen, fors gewichtstoename, stress ervaren en op enig moment ruim een haf jaar later tot het besef een dreigend vastlopen. Na enkele dagen zich (ziek) afgemeld te hebben en thuis te zijn geweest komt ze in gesprek met haar leidinggevende hierover. Deze stelt haar voorlopig half tijds werken en vitaliteitscoaching voor.

Tijdens de vitaliteitscoaching blijkt het verband tussen het niet verweven van het verlies van haar moeder en haar vitaliteit ten volste. Ruimte en aandacht geven aan dit proces is door haarzelf en de werkgever als een succesvolle sleutel tot haar nieuw verworven vitaliteit ervaren.

Vraag: Op welke manier is aandacht en ruimte voor de zelfzorg van Anneke bijdragend dat ze haar levensenergie weer ervaart?

Manager Klaas 39 jaar heeft 3 kinderen waarvan de jongste een verstandelijke en lichamelijke handicap heeft. Dit vraagt om veel organisatie vermogen om werk en privé te kunnen combineren. De werkgever is enig zins begripvol en komt tegemoet met een deel van de uren thuiswerken. Echter op het moment dat zich een reorganisatie aankondigt worden de touwtjes vanuit het bedrijf aangehaald en ontstaat er een dreigend arbeidsconflict. Dan blijkt het werk Klaas in de combinatie met de privé-situatie te zwaar. En wordt hij structureel overvraagd – mede door zichzelf uit angst voor boventalligheid-  en beland hij in een dreigende burn-out.

In de vitaliteitsbegeleiding wordt het verband duidelijk tussen het willen voldoen aan ieders verwachting en dat wat haalbaar en realistisch is. Zelfzorg is volledig zoek geraakt. En de eigen vitaliteit staat zwaar onder druk. Keuzes leren maken in (levens)prioriteiten en goed overleg en openheid van zaken brengt een versnelling in een wederzijds met goedkeuring afscheid van deze werkgever.   

Vraag: hoe mag de focus komen op wat voor Klaas zijn levenskracht is en daar actie gericht op handelen?