Zonde van de tijd

Tijd is iets en tijd is niets
‘t is een vleugel of een fiets
tijd is net zo iets als ‘weer’
wie geen tijd heeft, leeft niet meer

Toon Hermans

Wat is het toch een bijzonder fenomeen: TIJD.  Wij liepen deze zomer in de oerbossen op de Veluwe, daar waar mijn roots liggen. En ik dacht aan het fenomeen tijd, waar is de tijd gebleven dat ik als kind speelde in het Sprielderbos. We woonden letterlijk aan de rand van dat bos. Besef van tijd als kind heb je nauwelijks. En hoe leuk daar in de buurt allerlei bezoekjes te doen aan plekken waar voor je gevoel de tijd stilstond. Ik was dat gevoel een hele tijd kwijtgeraakt.

Het gebeurt me nog steeds wel eens- alhoewel stukken minder dan jaren geleden- dat de gedachtes of uitspraken als “zonde van mijn tijd” of “hier heb ik geen tijd voor” of “nou daar gaat mijn tijd weer” heb.

En ja er was een tijd dat ik doorholde, doorraasde, doorrende en nog was het niet genoeg. Harder, sneller, langer, verder……. Totdat ik wegens vreselijke pijn in mijn rug, geheel onverwachts, in het ziekenhuis belandde. En er ”acuut gevaar” blijkt wegens sepsis -algehele bloedvergiftiging. Er werd na veel scans en bloedafnames een vuistgroot abces in het kleine bekken gevonden. Met een duur woord spondylodiscitis. Dat abces dat was veroorzaakt door een bacterie was de boosdoener.

In totaal wel 6 weken! Zo lang duurde het voordat mijn totaal-om-zeep geholpen immuunsysteem het gevecht won samen met de behandeling van een infuus vol zakken antibioticum en morfine. Het was een pittige strijd zeiden de beide internisten achteraf. Met name de vitale organen hart, longen en nieren zijn continue onder controle geweest. En geen vanzelfsprekendheid of het positief zou aflopen.

Niet te geloven hoe lang 6 weken dan kunnen duren. Iedere dag zei ik tegen mijn lieverd en het verplegend personeel nogal opgewekt “Morgen ga ik naar huis!”.  Achteraf gezien heeft dat de tijd “behapbaar” gemaakt. En heb ik die hoop gehouden, er in gelovend dat ik “gewoon” weer naar huis ging. Dat heeft me zoveel kracht gegeven dat ik deze tijd door kon doorkomen. Want natuurlijk liep thuis alles door; 2 pubers met schoolleven, Patrick aan het werk en alles zo goed als het ging up and running houden.

Nou, dit was nou echt een typisch gevalletje “hier heb ik geen tijd voor” want ik was als ondernemer ook nog geen jaar geleden gestart. Daarnaast had ik net een maand ervoor een stichting gelanceerd en was mega vol met allerlei plannen. Lekker dan, lig je daar als vitaliteitsexpert in het ziekenhuis. Een behoorlijk “intern proces” ondergaan, dat wel.

En als ik me er dan nu weer bewust van ben terwijl we liepen door dat oerbos, gingen mijn mondhoeken omhoog. En dacht terug aan de uitspraak van Patrick destijds. Toen hij heel droog zei “Ik weet wat er op jouw grafsteen komt te staan!” en met zijn handen maakte hij een gebaar in de lucht van de zin *Ik heb GEEN tijd om hier te liggen* .
We maken dat grapje nog steeds…